نام خدای مهربان و یاد او ، دریای آرامشی است که ما را به ساعاتی مبارک و میمون بشارت می دهد. انگار خدا با همه ی مهربانی های بی نهایتش ، چشمه نور و شفافیت را از زبان بنده جاری می کند و همه ی وجود آدمی را به عطوفت بی کرانش مهمان می سازد.
به نام خدا که می گویی ؛ انگار دنیا با همه ی دغدغه های ریز و درشتش می ایستد و به آغازی مبارک چشم می دوزد تا ببیند این وجود حقیر با توسل به این نام بزرگ چه شاهکار عظیمی را به یادگار می گذارد.
به نام خدا که می گویی ؛ انگار دست لرزانت و قلب ترسانت به تکیه گاهی رسیده است که به امیدش تا بی نهایت می روی و نمی ترسی ؛ نمی ترسی از اشتباه رفتن ، از نرسیدن و نمی ترسی از همه دلهره های دنیا.
خودت را به عزیز و علیمی می سپاری که از تو به تو نزدیکتر است و از تو به خودت رئوفتر و علیم تر. پس برو ؛ برو به اذن او و با یاد او و دلت را بسپار به مهربانی ها بی اندازه اش.
دلت را به او بسپار و خواسته اش را مقصدت قرار بده ؛ آن گاه بی دغدغه و بی دلهره حرکت کن و بدان در آغاز راه به مقصد رسیده ای .
بدان با توست و توی همه ی لحظه های ترس و وحشت ، هرگز و هرگز رهایت نخواهد کرد.
پس بسم الله الرحمن الرحیم .
خدایا من بنده ی توام و تو از من به من آگاه تر و نزدیکتر .
دستم را بگیر و لایقم گردان تا در راهت قدمی بردارم .
دستم را بگیر و از لغو و لهو برحردرم بدار .
دستم را بگیر و کمک کن بنده باشم که :
لا املک لنفسی نفعا و لا ضرا و لا حیوه و لا نشورا .
آمین
